 |
Foto: Jomme kijkt naar de konstante
stroom mensen die op het strand loopt.
|
Vandaag een topdag gehad.
Het was heerlijk weer; zonnig , droog en weinig wind.
Vrouwtje heeft me vanochtend meegenomen naar het park en het leek wel of alle baasjes van Vlissingen dezelfde gedachten hadden; laten we met de hond naar het park gaan.
Ik heb zoveel verschillende honden gezien en heel veel nieuwe vrienden gemaakt. De een kon nog harder rennen dan de andere en we waren allemaal even lief voor elkaar. Het leek wel of de lente in de lucht zat.
Ik heb heerlijk kunnen spelen en ben ook lief teruggekomen iedere keer als vrouwtje floot.
Middag; dat zal wel een gewone wandeling worden met mijn werkjas aan dacht ik nog toen vrouwtje aanstalten maakte om uit te gaan.
Niets was minder waar.
Ik mocht weer de auto in zonder werkjas en dat is altijd goed nieuws.
Dit keer gingen we naar het strand.
Super leuk vind ik het daar.
Het enige wat minder gaat als we naar het strand gaan is de hoge trap. Ik zie het zand op de treden liggen en ruik de zee. Hoe kan je dan rustig en beheerst die trap op lopen?
De terugweg gaat wel altijd goed. Dan ben ik uitgeraasd en loop ik geconcentreerd en rustig de trappen op en af!
Het strand was een groot feest.
Wat waren er veel wandelaars en gelukkig had bijna iedereen een hond bij zich.
Ik ben van de een naar de ander gerend. Kwam me tussendoor melden bij mijn vrouwtje die lekkere beloningen voor me had en als ze floot kwam ik ook meteen netjes terug.
Heb nog nooit op een dag zo vaak het woordje knappert uit haar mond horen komen.
Ze vind het heel fijn dat het kwartje eindelijk lijkt te vallen.
Maar ik heb nog geen kwartje gezien hoor!
De mensen maken ook vaak een praatje met mijn vrouwtje. Dit keer herkende mensen mij zelfs zonder werkjas. Of zou dat komen dat ze mijn vrouwtje herkende in haar oranje jas?
Ze vragen dan heel vaak hoe ik het doe en of het niet moeilijk is om straks afscheid van mij te nemen.
Die opmerking snap ik nog steeds niet hoor.
Afscheid?
Ik heb het hier zo goed van dit leventje ga ik toch geen afscheid nemen!
Het was heerlijk weer; zonnig , droog en weinig wind.
Vrouwtje heeft me vanochtend meegenomen naar het park en het leek wel of alle baasjes van Vlissingen dezelfde gedachten hadden; laten we met de hond naar het park gaan.
Ik heb zoveel verschillende honden gezien en heel veel nieuwe vrienden gemaakt. De een kon nog harder rennen dan de andere en we waren allemaal even lief voor elkaar. Het leek wel of de lente in de lucht zat.
Ik heb heerlijk kunnen spelen en ben ook lief teruggekomen iedere keer als vrouwtje floot.
Middag; dat zal wel een gewone wandeling worden met mijn werkjas aan dacht ik nog toen vrouwtje aanstalten maakte om uit te gaan.
Niets was minder waar.
Ik mocht weer de auto in zonder werkjas en dat is altijd goed nieuws.
Dit keer gingen we naar het strand.
Super leuk vind ik het daar.
Het enige wat minder gaat als we naar het strand gaan is de hoge trap. Ik zie het zand op de treden liggen en ruik de zee. Hoe kan je dan rustig en beheerst die trap op lopen?
De terugweg gaat wel altijd goed. Dan ben ik uitgeraasd en loop ik geconcentreerd en rustig de trappen op en af!
Het strand was een groot feest.
Wat waren er veel wandelaars en gelukkig had bijna iedereen een hond bij zich.
Ik ben van de een naar de ander gerend. Kwam me tussendoor melden bij mijn vrouwtje die lekkere beloningen voor me had en als ze floot kwam ik ook meteen netjes terug.
Heb nog nooit op een dag zo vaak het woordje knappert uit haar mond horen komen.
Ze vind het heel fijn dat het kwartje eindelijk lijkt te vallen.
Maar ik heb nog geen kwartje gezien hoor!
De mensen maken ook vaak een praatje met mijn vrouwtje. Dit keer herkende mensen mij zelfs zonder werkjas. Of zou dat komen dat ze mijn vrouwtje herkende in haar oranje jas?
Ze vragen dan heel vaak hoe ik het doe en of het niet moeilijk is om straks afscheid van mij te nemen.
Die opmerking snap ik nog steeds niet hoor.
Afscheid?
Ik heb het hier zo goed van dit leventje ga ik toch geen afscheid nemen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten