ADOPTIE

Foto: Jomme zijn kop.

Het gaat goed met me. Ik heb nog steeds geen teken van aanval gehad en ik voel me weer prima op mijn plek hier in Zeeland.

We gaan vaak wandelen in het bos en in het park en af en toe kom ik een vriendje tegen die net zo hard wil rennen als ik.

Van de week vielen de adoptiepapieren in de bus dus ik ben nu officieel geleidehond af. 

En omdat mijn oude baasje een nieuwe blonde vriend genaamd Boris krijgt ben ik, maar vooral mijn vrouwtje erg blij. We hebben afgesproken dat we als het allemaal van de grootste baas van het land mag en als corona weer eens als een geel goedje terug in de bierflesjes gaat zitten dat we dan een groot hondenfeestje hier in de tuin gaan houden! Ze zijn hier in ieder geval druk bezig de tuin een metamorfose te geven en ik mag daar graag mee helpen!

Verder zijn mijn baasjes druk in de weer met mijn waakse geblaf. Dat moet ik afleren want als er een nieuwe pup komt mag die dit niet overnemen. Als dit gebeurd wordt hij of zij meteen weggehaald uit huis. Het gaat tot nu toe best goed. Zr roepen shhhttttttt..... en doen hun vinger voor hun mond. Ik stop dan en ga naar mijn mand en krijg een kleine beloning. Ik blaf al stukken minder dus er zit een vooruitgang in. Misschien helpt het ook dat we een hek krijgen in de tuin zodat niet iedereen zomaar naar binnen kan lopen. We zullen zien.

Ook krijg ik opeens iets heel zwarts door mijn eten.

Zwarte smurrie. Ik begon opeens heel veel takjes te eten in het park. En iemand had het over Sanofor, een veendrenkstof. Vrouwtje las dus de gebruiksaanwijzing ietsje te snel en las dus over veenbessen en bloemetjes en ontlasting en darmflora, weerstand en conditie.

Toen het thuis bezorgd werd bleek het een soort Groningse veengrond te zijn. Geurloos hoor en ik lik nog net zo goed mijn bak leeg en mijn poep ziet er stevig en lekker donker uit en ik laat nu de meeste stokje liggen! Maar het ziet er niet erg smakelijk uit als je poeder verwacht.

JARIG, MEDISCH AFGEKEURD, MET PENSIOEN EN EEN GOUDEN MANDJE

Zo dat is een hele mond vol die titel!

Eergisteren kreeg vrouwtje dus een telefoontje van de KNGF. Ze durfden het niet aan om met me verder te gaan. Ondanks dat ik hier in Zeeland geen aanvallen meer heb gehad, dat mijn bloed best goed is en dat ik lief en betrouwbaar ben. 

Misschien dat ik nooit meer een aanval krijg, misschien krijg ik er morgen eentje of misschien over 3 jaar pas weer. Maar dat ik tijdens mijn werk midden in het verkeer een aanval zou krijgen is te gevaarlijk zowel voor mij als voor mijn nieuwe baas N. Vandaar dat ze de knoop hebben doorgehakt en dat ik net voor mijn derde verjaardag ben afgekeurd en met pensioen mag. Voor de baasjes een dubbel gevoel want ze hadden me natuurlijk niet in huis genomen voor altijd. En ook raar dat ik niet meer terug ga naar mijn andere baasje en zijn vrienden maar hopelijk krijgen ze daar ook snel weer een nieuwe BGH en komen ze me nog eens bezoeken hier in Zeeland.

Vraag van de KNGF waar mijn gouden mandje naar toe moest? Nou ja gouden mandje? Mijn mand willen ze gewoon terug!

Gelukkig hoefden ze daar niet lang over na te denken. Ik mag blijven! In het huis waar ik als pup de vloerkleden heb vol gepiest (die vervangen zijn door nieuwe), waar tegenwoordig mijn vieze neusjes weer op de ramen staan geplakt, waar ik momenteel weer een rijkelijk zwart haren tapijt achter laat. Waar inbrekers ons huis overslaan door mijn waakse geblaf.

Alleen meneer de kat weet het nog niet maar die houden we in het ongewisse.

De adoptiepapieren worden in orde gemaakt en dan ben ik officieel een huishond en ga ik helpen met het opvoeden van een nieuwe pup die bijna geboren wordt.

O ja dat zou ik bijna vergeten. Ik ben jarig vandaag.

3 jaar. Nog geen verjaardag gemist hier in huis! Er werd voor me gezongen en ik kreeg een dode eend. En een nieuwe halsband!