ADOPTIE

Foto: Jomme zijn kop.

Het gaat goed met me. Ik heb nog steeds geen teken van aanval gehad en ik voel me weer prima op mijn plek hier in Zeeland.

We gaan vaak wandelen in het bos en in het park en af en toe kom ik een vriendje tegen die net zo hard wil rennen als ik.

Van de week vielen de adoptiepapieren in de bus dus ik ben nu officieel geleidehond af. 

En omdat mijn oude baasje een nieuwe blonde vriend genaamd Boris krijgt ben ik, maar vooral mijn vrouwtje erg blij. We hebben afgesproken dat we als het allemaal van de grootste baas van het land mag en als corona weer eens als een geel goedje terug in de bierflesjes gaat zitten dat we dan een groot hondenfeestje hier in de tuin gaan houden! Ze zijn hier in ieder geval druk bezig de tuin een metamorfose te geven en ik mag daar graag mee helpen!

Verder zijn mijn baasjes druk in de weer met mijn waakse geblaf. Dat moet ik afleren want als er een nieuwe pup komt mag die dit niet overnemen. Als dit gebeurd wordt hij of zij meteen weggehaald uit huis. Het gaat tot nu toe best goed. Zr roepen shhhttttttt..... en doen hun vinger voor hun mond. Ik stop dan en ga naar mijn mand en krijg een kleine beloning. Ik blaf al stukken minder dus er zit een vooruitgang in. Misschien helpt het ook dat we een hek krijgen in de tuin zodat niet iedereen zomaar naar binnen kan lopen. We zullen zien.

Ook krijg ik opeens iets heel zwarts door mijn eten.

Zwarte smurrie. Ik begon opeens heel veel takjes te eten in het park. En iemand had het over Sanofor, een veendrenkstof. Vrouwtje las dus de gebruiksaanwijzing ietsje te snel en las dus over veenbessen en bloemetjes en ontlasting en darmflora, weerstand en conditie.

Toen het thuis bezorgd werd bleek het een soort Groningse veengrond te zijn. Geurloos hoor en ik lik nog net zo goed mijn bak leeg en mijn poep ziet er stevig en lekker donker uit en ik laat nu de meeste stokje liggen! Maar het ziet er niet erg smakelijk uit als je poeder verwacht.