De tien dagen zijn nog niet voorbij en ik moet nog steeds aan de riem wandelen. Dit is niet zo leuk als lekker los rennen maar het einde is in zicht.
De mensen in de buurt beginnen me al te kennen en vragen altijd aan mijn vrouwtje hoe het met me gaat.
Gelukkig is vrouwtje trots op me en geeft altijd een positief antwoord.
Er is ook een oudere heer die aan de andere kant van de wijk woont. Hij is al oud, 94 zegt hij en iedere dag wandelt hij rond 9.30 door de wijk. We maken vaak even een praatje met hem. De eerste dag dat we hem tegen kwamen vond hij het zo leuk dat we de tijd namen om een praatje met hem te maakten.
Dus nu zeggen we hem iedere keer gedag en knopen een praatje aan.
Iedere keer zegt hij; ik ken U niet toch?
Hij is verbaasd hoeveel ik van hem weet.
Maar mij vind hij altijd een mooie hond!
Aan het eind van ons praatje wensen we elkaar een prettige dag en vervolgen we ieder ons eigen pad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten