 |
| Foto: Jomme kijkt vanaf het balkon naar buiten. |
De laatste dagen best druk geweest met uitjes.
In de winkel beginnen ze me al te kennen en het personeel maakt een praatje met mijn vrouwtje maar negeren mij nog steeds. Ik mag daar aan een losse riem lopen. Moet af en toe gaan zitten en af liggen. Van de week zei ze blijf en liet me zo liggen. Ze ging een rondje om de stellingen met eten en kwam via mijn billen weer terug. Ik vind het wel leuk als ze trots op me is. Dan praat ze met een hoger stemmetje en krijg ik wat lekkers. Af en toe moet ik blijven liggen voor de vleesafdeling. Dat ruikt vreselijk lekker maar ik mag er niet aan komen. Zelfs niet aan ruiken!
Verder zijn we een tuincentrum in geweest. Dat is net een grote binnentuin met allemaal mooie planten. Er zijn altijd ook wel wat honden daar. Aan de ingang hangt zelfs een standaard met poepzakjes. Thuis hebben we een grote tuin en vrouwtje zit vaak op haar hurken tussen de plantjes onkruid te wieden. Ze vindt het niet fijn als ik kom helpen maar ik help nou eenmaal graag.
In de tuinwinkel is ook een afdeling die heel lekker ruikt. Daar ligt al het lekkers op shothoogte. Het is ook al niet de bedoeling dat ik daar aan snuffel. Soms is het leven moeilijk hoor!
Tegenover het tuincentrum liggen de volkstuintjes. Er is ook een tuin met Het Tuinhuis van WVO zorg een stichting met verzorgingstehuizen en thuiszorg. Daar kunnen mensen met beginnende dementie een dagje doorbrengen. Vrouwtje heeft vroeger in het ziekenhuis gewerkt maar heeft ook affectie met mensen met dementie. We zijn eens even een kijkje wezen nemen gisterenmiddag. Een prachtig initiatief en wie weet wil mijn vrouwtje hier als ik straks op school zit wel aan de slag als vrijwilliger.
Trouwens als ik zou zakken voor alles mag ik ook mee. Ze vonden me zo lief. Maar niemand heeft me geaaid. Ik had mijn jas aan natuurlijk. Ik ben aan het vrouwtje haar voeten gaan liggen terwijl zij met de bezoekende ouderen aan het praten was. Ze vonden allemaal dat ik lief luisterde, dat ik groot was voor 6 maanden en dat het knap was als ik straks naar school zou mogen.
Op het einde mocht ik even mijn jas uit om zelf rond te kijken.
Toen mochten ze me even aaien voordat we weer naar huis zijn gegaan.
In de winkel beginnen ze me al te kennen en het personeel maakt een praatje met mijn vrouwtje maar negeren mij nog steeds. Ik mag daar aan een losse riem lopen. Moet af en toe gaan zitten en af liggen. Van de week zei ze blijf en liet me zo liggen. Ze ging een rondje om de stellingen met eten en kwam via mijn billen weer terug. Ik vind het wel leuk als ze trots op me is. Dan praat ze met een hoger stemmetje en krijg ik wat lekkers. Af en toe moet ik blijven liggen voor de vleesafdeling. Dat ruikt vreselijk lekker maar ik mag er niet aan komen. Zelfs niet aan ruiken!
Verder zijn we een tuincentrum in geweest. Dat is net een grote binnentuin met allemaal mooie planten. Er zijn altijd ook wel wat honden daar. Aan de ingang hangt zelfs een standaard met poepzakjes. Thuis hebben we een grote tuin en vrouwtje zit vaak op haar hurken tussen de plantjes onkruid te wieden. Ze vindt het niet fijn als ik kom helpen maar ik help nou eenmaal graag.
In de tuinwinkel is ook een afdeling die heel lekker ruikt. Daar ligt al het lekkers op shothoogte. Het is ook al niet de bedoeling dat ik daar aan snuffel. Soms is het leven moeilijk hoor!
Tegenover het tuincentrum liggen de volkstuintjes. Er is ook een tuin met Het Tuinhuis van WVO zorg een stichting met verzorgingstehuizen en thuiszorg. Daar kunnen mensen met beginnende dementie een dagje doorbrengen. Vrouwtje heeft vroeger in het ziekenhuis gewerkt maar heeft ook affectie met mensen met dementie. We zijn eens even een kijkje wezen nemen gisterenmiddag. Een prachtig initiatief en wie weet wil mijn vrouwtje hier als ik straks op school zit wel aan de slag als vrijwilliger.
Trouwens als ik zou zakken voor alles mag ik ook mee. Ze vonden me zo lief. Maar niemand heeft me geaaid. Ik had mijn jas aan natuurlijk. Ik ben aan het vrouwtje haar voeten gaan liggen terwijl zij met de bezoekende ouderen aan het praten was. Ze vonden allemaal dat ik lief luisterde, dat ik groot was voor 6 maanden en dat het knap was als ik straks naar school zou mogen.
Op het einde mocht ik even mijn jas uit om zelf rond te kijken.
Toen mochten ze me even aaien voordat we weer naar huis zijn gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten